Nerazzurri dotarli do kolejnego, historycznego finału Ligi Mistrzów. Podopieczni Simone Inzaghiego 10. czerwca 2023 na Stadionie Olimpijskim im. Atatürka w Stambule staną twarzą w twarz z Manchesterem City prowadzonym przez Pepa Guardiolę. To szósty w historii finał Champions League dla czarno-niebieskiej strony Mediolanu. W tym cyklu przedstawimy Państwu historię wszystkich finałów, w których brali udział La Beneamata. Poniżej opowieść o drugim finale w wykonaniu Nerazzurrich, który został rozegrany w sezonie 1964/65.
Pierwszy tekst: HISTORIA JEDNEGO FINAŁU - GALAKTYCZNY FINAŁ 1963/64
Pierwszy mecz
Puchar Europy 1964/65 był dziesiątym sezonem tych rozgrywek. Inter jako obrońca tytułu do rozgrywek dołączył dopiero w drugiej rundzie. Przeciwnikiem Nerazzurrich było rumuńskie Dinamo Bucaresti, które w rundzie eliminacyjnej pokonało 7:0 maltańską drużynę Sliema Wanderers. Pierwsze spotkanie rozegrano na San Siro 11 listopada 1964 roku. Na trybunach zebrało się zaledwie 21 tysięcy kibiców, ale Ci, którzy zasiedli na trybunach mogli rozkoszować się pogromem, jaki urządzili piłkarze Interu. Już do przerwy zaaplikowali gościom z Rumunii cztery bramki, a po przerwie dołożyli kolejne dwa trafienia, aby finalnie zakończyć spotkanie wynikiem 6:0. Na rewanżowe spotkanie na Stadionie 23 Sierpnia w Bukareszcie na trybunach zgromadziło się 34 tysiące kibiców, co było imponującym wynikiem biorąc pod uwagę wynik z pierwszego spotkania. Inter dopełnił formalności i wygrał wyjazdowe spotkanie 1:0 za sprawą trafienia Domenghiniego, a finalnie dwumecz zakończył się spokojnym prowadzeniem 7:0.
W drodze do finału
W ćwierćfinale Inter trafił na szkocką drużynę Rangers, która w rozgrywkach znalazła się za sprawą wygrania Mistrzostwa Szkocji. Pierwsze spotkanie rozegrano na Stadio San Siro, które Inter pewnie wygrał 3:1 po bramkach Luisa Suareza oraz dwóch trafieniach Peiro. Joaquín Peiró trafił dwukrotnie do siatki w przeciągu dwóch minut. Kontakt Rangersi próbowali złapać za sprawą trafienia Forresta z 64. minuty spotkania, jednak nie przyniosło to oczekiwanego efektu. Na rewanżowe spotkanie Nerazzurri ruszyli z dwubramkową zaliczką. Rangers nie zamierzali jednak odpuścić walki o awans i w meczu na Ibrox Park przy niemal 80 tysiącach kibiców szybko strzelili pierwszą bramkę – w 7. minucie do siatki trafił Forrest. Nerwówka towarzyszyła Nerazzurrim już do końcowego gwizdka Kurta Tschenschera, który prowadził to spotkanie, ale finalnie Inter awansował wygrywając spotkanie 3:2 w dwumeczu.
W półfinałach na ekipę Helenio Herrery czekał Liverpool, który awans wywalczył dopiero po 300 minutach meczu 1. FC Köln oraz… rzucie monetą! W pierwszym meczu rozegranym pomiędzy Liverpoolem i 1. FC Köln padł bezbramkowy remis. Rewanżowe spotkanie w Liverpoolu zakończyło się tym samym wynikiem. Rozegrano zatem trzecie spotkanie na Feijenoord Stadium w Rotterdamie, które zakończyło się remisem 2:2. O awansie zadecydować miał rzut monetą. Do sędziego podbiegł Yeats z Liverpoolu i powiedział pierwszy, że bierze „reszkę”, a arbiter na to przystał. Rzucona moneta… utknęła w szczelinie. Yeats zaczął nalegać na to, aby powtórzyć rzut, na co ponownie przystał sędzia tego spotkania. To wprowadziło w szał kapitana Koln, który uważa, że moneta przewracała się na ich korzyść. Drugi rzut, moneta ląduje „reszką” i Liverpool awansował do następnego etapu rozgrywek. Lokalny reporter Horace Yates z Liverpool Daily Post nazwał to "najbardziej niesamowitym wykończeniem, jakie kiedykolwiek widziałem lub prawdopodobnie kiedykolwiek zobaczę w piłce nożnej".
Pierwszy mecz pomiędzy obiema ekipami rozegrano na Anfield Road w Liverpoolu, a drużyna The Reds niesiona szczęśliwym awansem pewnie pokonała drużynę Herrery aż 3:1 i wprawiła w ekstazę 54 tysiące fanów zgromadzonych na trybunach ich stadionu. Trafienie honorowe dla Nerazzurrich zaliczył niezawodny Sandro Mazzola. Wagę tego trafienia Inter poznał dopiero podczas rewanżu na San Siro. 12 maja 1965 roku na trybunach zasiadło 77 tysięcy fanów, których doping niósł piłkarzy Herrery po rimontę. Nerazzurri szybko wyrównali stan gry po bramkach Corso z 8. minuty oraz Peiro z 10. minuty. Gola na wagę awansu zdobył w 62. Minucie Giacinto Facchetti. W finale na drużynę Interu czekała portugalska Benfica, która pewnie pokonała węgierski Vasas ETO Gyor 5:0 w dwumeczu.
Finał „w domu”
Finał Pucharu Europy 1964/65 rozegrany został na San Siro w Mediolanie, w domu Interu Mediolan. Na trybunach zasiadło 77 tysięcy kibiców.
Mecz od pierwszego gwizdka arbitra tego spotkania, Gottfrieda Diensta, był bardzo wyrównany. Warto wspomnieć o tym, że murawa stadionu była w tym spotkaniu w opłakanym stanie, co skutecznie utrudniało grę obu ekip. Nerazzurri mieli przed sobą niezwykle trudne zadanie zneutralizowania napastników Benfiki – Eusebio oraz Jose Augusto Torresa, którzy zgromadzili po 9 bramek w tamtej edycji Pucharu Europy. Za krycie Eusebio odpowiadał Gianfranco Bedin.
O losie całego spotkania zadecydowała jedna akcja z 42. minuty, kiedy to Mario Corso dograł piłkę z prawej strony pola karnego do Brazylijczyka Jaira, który oddał niski i niezbyt mocny strzał, jednak wystarczył na to, aby pokonać bramkarza Benfiki – Costę Pereirę. Inter chwilę później był bliski zdobycia drugiej bramki, ale Sandro Mazzola trafił w słupek. Do nietypowej sytuacji doszło w dalszym etapie spotkania, gdyż między słupkami portugalskiej drużyny musiał stanąć Germano, obrońca Benfiki. Wszystko to z powodu kontuzji Pereiry, która zmusiła szkoleniowca As Águias, Eleka Schwartza, do podjęcia nietypowej decyzji. Wykorzystane zmiany sprawiły, że Benfica musiała radzić sobie w dziesięcioosobowym składzie.
Portugalczycy próbowali atakować do ostatniego gwizdka, ale niezwykle ciężko grało im się przeciwko bardzo zorganizowanej i solidnej linii defensywnej dowodzonej przez libero i kapitana Interu – Armando Picchiego. Benfica nie znalazła drogi do siatki i Inter mógł świętować wygranie Pucharu Europy po raz drugi z rzędu. Benfica natomiast przegrała swój drugi finał w ciągu trzech lat. Był to o tyle ważny finał, że puchar został w domu Nerazzurrich, na Stadio San Siro.
INTER: Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, Mazzola, Joaquin Peiro, Suarez, Corso
Trener: Helenio Herrera
BENFICA: Costa Pereira, Cavem, Germano, Machado, Cruz, Neto, Coluna, Augusto, Torres, Eusebio, Simoes
Trener: Elek Schwartz
Źródła:
https://en.wikipedia.org/wiki/1965_European_Cup_final
https://www.uefa.com/uefachampionsleague/match/62037--internazionale-vs-benfica/events/
Teraz nagle się wszyscy proukraińscy zrobili . Nawet w Polsce politycy i elity mają nas zwykłych Polaków gdzieś a bardziej Ukraińcami się zajmują , nawet lekarze którzy gnębili Polaków lockdownami wyjątkowo ucichli jak wybuchła wojna i te same konowały jeździły na granicę pomagać Ukraińcom. Boniek taka legenda piłki nożnej a będąc w strukturach UEFY nie zawalczył by po wykluczeniu ruskich klubów z Pucharów , jedno miejsce premiowane od razu do fazy grupowej czy Ligi Mistrzów czy Ligi Europy dać polskim klubom.
Komentarze (7)
Pozdrawiam